DOSTUM DOSTUM 

 

Ey Aksu! Yeniliyorum sana.

Barınamıyorum nehir yatağında.

Her seferinde kopuyorum, 

Sıyrılıyorum şiddet sellerinden.

İki kez geçemiyorum tan yeri görkemlerinden.

Her seferinde farklı bakıyorsun.

Her sözün bir kayaya takılıyor sanki.

Durmak istiyorum kuru bir dal gibi.

Savruluyorum engebeler bile itiveriyor sanki.

Düşüşüme şelale diyenler mi dersin,

Kayboluşuma üzülenler mi.

Işığın ve sesin dahi şeffaflığın en beyaz olduğu sırada, 

Çekip alıyorsun beni.

Manadan evler var.

Gösterip gir birine diyorsun.

Gir ve yaşa!

Sadakat, aşk ve dostluk.

Dostluğu seçiyorum.

Gülümsüyorsun kolların iki yana açılıveriyor.

“Sen ki aşkı seçerdin.

Niçin dostluk manasında yaşamayı seçtin?”

-“Aşkı da sadakati de dostun olmadan anlayamam.

Önce elinden tutmalıyım.

Omuz vermeliyim, destek olmalıyım.

Paylaşmalıyım.

Aynı şeylere inanmalı, aynı davaya hizmet etmeliyim.

Sırtını dayayabilmelisin.

Döndüğünde arkanı güvendiğin bir dostun olarak,

Orada olmak isterim.” 

 

Elinle elimi yumruk gibi kavrıyor,

Göğsüne vuruyorsun.

Güm, güm, güm!

Aşk evi kocaman büyüyor bizi içine alıveriyor.

Sadakatin evin temelinde olduğunu görüyorum.

“Bak!” diyorsun. “Bak!”

Burası gönül sarayı.

Sadece fethedenler girebilir.

Estağfirullah demeye kalmadan,

En beyaz sularla tekrar düşmeye başlıyorum.

Derin ve uzun bir düşüşün ardından yine yüzeye çıkıyorum.

Gözlerin karşılıyor beni.

Hiç bitmeyen seyir halinde yüzünün uzuvlarını izliyorum.

Güneşler doğuyor, batıyor.

Ay yükseliyor, yıldızlar ışıldıyor.

Bitmiyor yolculuğum.

Bu akış, bu nehir, bu sular; sağanak sağanak.

Ne varabiliyorum sana

Ne de irade gösterip durabiliyorum.

Gönül sarayın hep aklımda…

Girmek için kaç taş yutmalıyım?

Kaç düşüşte merhametine yakalanmalıyım?

Bilmiyorum.

Ey Aksu! Ey suyun en berrak hali!

Olmadığın bir yer yok

Ama seni bulamıyorum.