ÖLÜME DOĞRU

Talep edilen yaşam değil ölüm olmalı. Gözlüklerin ve de parmakların ardından senin hayalinin ardından, ne varsa yaşamaya değer öldükten sonra gelir. Gelmelidir.

 

İzlediğin filmlerden, okuduğun kitaplardan, kokladığın çiçeklerden, seni geriye parlak güneş ışığı ile götüren anılarından bir demeç düşün…

 

Düşün ki sen oralarda bir yerlerde varsın bir siluet olarak ya da belki bir fikir. Yaşadığının hayalisin…

 

Henüz hiç varolmadın.

 

Okültist bir yazardan şu cümleyi okumuştum.

 

“Uyanmak için ölmeyi bekleyen tek canlı insandır.”

 

Neyi neden bekliyoruz? Yaşamak için ölmeye ihtiyacımız varsa ölelim.

 

Nefsin; isteklerin, arzuların, makamın, mevkinin ölümü… 

 

İhtiyaçsızlığın verdiği zevkle özgür olmak. Düşün ki yemek yemek, uyumak, insani ihtiyaçlarını gidermek senin için bir öncelik olmayacak. Günlerce yemeyeceksin ama açlık hissetmeyecek, günlerce uyumayacak ama sanrılar görmeyeceksin. Söyler misin asıl özgürlük ihtiyaçlarını azaltmak, sıfıra indirmek değil midir?

 

Tartıdasın ancak ağırlığını gösteremeyecek hiçbir birim. “0” KG
0 kilosun. Sonsuz kadar bilinmez bir ağırlıktasın tanımlanamıyorsun, ölçülemiyorsun ama yük de olmuyorsun yeryüzüne. Eskiden görülmek isterdin. Herkes beni görsün, beni sevsin, beni tanısın.             

 

Ben, ben, ben. Yer seni duydu. Çekmeye başladı. Ağırlaştıkça ağırlaştın.

 

Benlik yerçekimidir. Kurtulmalısın!

 

Ancak şimdi “0 Kilo” olmak sana gizlenmenin özgürlüğünü de yaşatmış olacak ki taş görsen altına saklanacaksın. Kelebeğin kanadına, vişnelerin özüne, büyüklerin sohbetlerindeki sözlere, manalara saklanacaksın belki.

 

Yürüyen izini bırakmayan ayakların ancak kalplerde, akıllarda iz bırakacak.

 

Ruhunun aksiyle var olmanın tadına varacak bir sonraki ölüm sürecini heyecanla bekliyor olacaksın. Biyolojik ölüm ki seni saygıyla bekliyor olacak.                                   

 

Gel de şereflendir burayı der gibi.

 

“Ölümle tanıştıktan sonra anladım
Sadece bir kimlik belgesi olduğunu yaşamanın.” (Erdem Bayazıt)

 

Dev bir nüfus müdürlüğü müdür dünya?                                             

 

Varoluşa açılan geminin bilet satış ofisi midir?

 

Peki ya kimliğini unutanlar, ya da henüz bir kimliğe sahip olamayanlar ne olacak?

 

Sen! Ne olacaksın?

Teşbihte hata olmaz düşün ki; cehennem ölmemek olsun.

 

Bitmek bilmeyen döngüler ve mücadeleler içinde sürekli bir rüyada olmak uyanamamak.

 

Fark edince Truman Show filmindeki gibi yırtmak istemek gökleri…               

 

Bu aldatıcı rüyadan uyanmak için aç gözünü, ara özünü, işit bir Mürşid-i Kamil’in sesini, sohbetini.

 

“Tut! Sıkı tut! Bırakma bendini, tesbihini. Tut sözünü. Unutma! Geri döndürüleceğin hasretle bekliyor seni. 

 

Hatırla ölmek için geldiğini.

 

“Engin sakin berrak bir denize

 

Uçsuz bir kumsaldan ağır ağır

 

Nasıl yürürse insan

 

Sokrates öyle yürüdü ölüme.” (Erdem Bayazıt)

“Ölmeden önce ölünüz” (Hadis-i Şerif)

 

Bu bir rica değil, tavsiye değil, emirdir. Yaşamak için ölmelisin.