Tevazu sahibi bir insan, kendini küçümsemez; yalnızca kendi sınırlarını bilir ve bu bilgi ona başkalarını da anlamanın kapısını açar. Dünyanın kendi ekseni etrafında dönmediğini fark eden insan, varlığın merkezi olmaktan vazgeçer. Bu da onu daha duyarlı, daha derin bir kişiliğe dönüştürür. Örneğin, bir marangozun ustalığını sessizce sürdürmesi ya da bir doktorun hayat kurtardıktan sonra "Görevimizdi." diyerek geri çekilmesi tevazunun hayata yansımasıdır. Büyüklenmeden yapılan her iyilik, derin bir tevazunun izini taşır.

Tarih, tevazunun gölgede ama etkili bir güç oldugunu gösteren örneklerle doludur. Osmanlı toplumunda, tevazu sadece bireysel bir erdem olarak kalmaz, toplumsal ilişkilerin de temelini oluştururdu. Komşu komşunun kapısını çalarken "Destur var mı?" diye sorar, esnaf sabah dükkânı açarken komşusuna "Bereket versin." demeyi ihmal etmezdi. Bir camii inşatında taş taşıyanla mimar aynı sofraya oturur, kimse kimseyi gözle ezmezdi. Bu anlayış, toplumun farklı katmanları arasında görünmeyen ama sıkı bir saygı ve nezaket ağı örerdi. İnsanlar, makamından önce insanlığını öne koyar, hizmeti yükseltici bir vesile bilirdi.

Günümüzde ise, sosyal medyada gösterişle ölçülen hayatlar arasında mütevazı insanlar, sessizliğiyle şu gerçeği hatırlatır: 

"Önemli olan görünmek değil, gerçekten var olmaktır."

Tevazu, insanın sadece başkalarıyla olan ilişkisini düzenlemez, insanın kendine bakışını da yumuşatır. Hatalarını kabul eden, başarılarını büyütmeyen ve her öğreticiden ders çıkarabilen insan, içsel bir olgunluğa doğru evrilir. Bu da onu hem daha esnek hem de daha empatik kılar.

Velhasıl tevazu; bir geri çekiliş değil, bir bakış değişikliğidir. Yüksek sesle değil, yüksek anlayışla yaşanan bir erdemdir. Gösteriş dünyasında kaybolmuş anlamı yeniden bulmanın yoludur.

Kendisi için istediğini başkası için de içtenlikle diyebilen. "Onda yok, bende de olmasın." veya "Ben de onun yükünü hafifleteyim." düşüncesine kendini adayabilen insan gerçek olgunluğa doğru büyük bir adım atmış demektir. Tevazu bizi zora talip kılacak mertliğin ve kaldıramayacağımız yükün altına girdiğimizde onu göğüsleyebilecek gücün kaynağı olur.

Tevazu, sanıldığı gibi pasif bir duruş değil, aktif bir harekettir.

Tevazu, susmak değil; ne zaman konuşacağını bilmektir.

Tevazu, kendini küçümsemek değil; haddini bilmektir.

Tevazu, geri planda kalmak değil; öne çıkma ihtiyacını duymamaktır.

Sanıldığı gibi bir zayıflık değil, aslında en güçlü duruştur tevazu.