Olmadık bir yerde çok tanıdık bir hüzünle hiç unutmadığımız bir hasretle karşılaşır, zamanı eğen büken bir telaşla hep O’nunlaymışız sanki az önce yan yana yürümüşüz de 3-5 adım geride kalmanın sevgiliye arkadan, arkalardan, geriden bakmanın hem hüznünü hem de yetişemeyeceğimiz korkusunu yaşıyormuşuz gibi hissederiz. Bu anlar kalbimizi diriltir. Hem bir Müslüman hem de bir Türk toplumu olarak genlerimizde ve tüm zerrelerimizde devamlı yanan küllenen ama hiç sönmeyen bir ateştir O (sav). O, (sav) sevdiğimiz her şeyde gördüğümüz bir güzellik bir tebessümdür. Saçları dalgalanmaz mı hayallerimizde? Ne zaman bir yetim görsek aklımıza gelmez mi O’nun da yetim olduğu ve yetimlerin babası olduğu. Ve sevdiğimizde bir yetimi ya da sevindirdiğimizde, Resulullah’ın mübarek parmakları birleşmez mi rabıtamızda?

Gülümseyen çocuğun gözlerinden bakmaz mı bize?

Mescid-i Aksayı gördüğümüzde kanatlanan yüreklerimizle aşkımızı burak yapıp miraç etmez miyiz
O’nunla? Cebrailin yanıp kül olacağı noktayı biz Resulullahın aşkıyla aşmaz mıyız?

Miracın hediyesi namazı her kıldığımızda Taif’teki taşlara başımızı uzatmaz mıyız?

Siper etmez miyiz gövdemizi ağlamaz mıyız boyun büküp?

Bir büyüğüm derdi ki “Miraç Allah’ın sevgilisini alıp bağrına basmasıdır.”

Bundan daha güzel daha gerçek bir hakikatle karşılaşmadım…

Kim bilir kaç gece, kaç miraç yaşadın…

Namaz fırsatıdır bir kulun en yükseklere çıkmasının.

Yanıp tutuşmasıdır bağrında sevgilinin. Seyyidhan Kömürcü’nün Sena şiirinde dediği gibi;

“Günde 5 defa hiçbir şey yapmamaktansa kalıp sana baktım.

Kalıp sana bakmak oldu dünya”…

Günde 5 defa bakmak sevgilinin gittiği yola. 5 defa düşünmek yolun sonundaki kavuşmayı. Sevgilisiz yaptığımız ve O’nu hatırlatmayan her şey hiçbir hükmündedir aslında. “Allahümme salli alâ Muhammedin ve alâ âli Muhammed” Ona salavat / salât getirmenin kök manası nedir?

Sallâ /Sâla fiil kökünden gelir.

Bir şeyi ateşe tutmak, ısıtmak, yakmak, közlemek, kızartmak.

“Küllenmiş ateşi üfleyerek alevlendirmek; körüklemek” gibi bir anlam ile de karşılaştım… Küllenen bir şeyi yeniden tutuşturmak…

Ona yapılan her salât kalbimizde küllenen Aşk’ı yeniden tutuşturuyor olabilir mi?

Ya da nefsi yakıyor terbiye ediyor olabilir mi?

Aynı zamanda salât kelimesi Kuran’da namaz, ibadet ve dua etmeyi de karşılıyor. Yoksa namaz kılarak
ateşe mi yaklaşıyoruz?

Aşk ateşine…

O’nu övmek, O’ndan yardım dilemek, O’na yakarmak, O’na yaklaşmak, O’nu hatırlamak, O’nunla olan
bağımızı zamansız mekansız her yerde ver her şeyden üstün tutmak neden önemli ve gereklidir?

Salavat getirmemek aşksız kalmaktır. O’nu unutmak, hiç var olamamış varlığını hiç var olamayacak
hale getirmektir.

Çünkü bu dünyada aşksızlara yer yok.

Aşksızlar: Mülteci bir garip gibi oradan oraya savrulan misafirler, gezginler.

“Öz yurdunda garipsin, öz vatanında parya!” (N.F.K.)

Resûlullah’ın ümmeti olmak, izinden gitmek, onun izinden gidenleri Allah dostlarını takip etmek, ki

-Allah dostları peygamberlerin varisleridir (hadis-i şerif) bizleri aşkın çocukları, aşkın mahalleri yapmaz mı?

Resulullah sevgisi, enlere ulaştığı takdirde insanız. Bizi insan yapan, en mükemmel halimize ulaştıran
tüm fiil ve düşünceler O’nun öğretileridir, O’nun izleridir. O’nun izinden gidenlerin ayak izleridir.

Fark etsek de etmesek de şu an yaptığımız güzele dair ne kadar fiil ve düşünce varsa hep O’ndan
gelmektedir. Suyu oturarak içmemizden, bir işe besmele ile başlamamızdan, güleryüzü sadaka
bilmemizden, kıyamet kopsa elimizdeki fidanı dikmemizden, kalkıp yorulmamızdan, insanlara yardım
etmemiz yolun üzerindeki engelleri kaldırmamızdan, aşımızı komşumuzla paylaşıp, kardeşimizin derdi
ile dertlenmemizden, ümidimizi hiç kaybetmememizden, uykumuzu En Sevgili için bölmemizden tutun
da daha nice incelikler, güzellikler hep O’nun eseridir. “Sizden biriniz kendisi için istediğini mümin kardeşi için de istemedikçe iman etmiş olmaz.”

Sadece şu hadis-i şerifi bile anlayıp hayatımıza geçirebilsek yüzde doksan değişip güzelleşmez mi
hayatımız? Bu kadar kıymetli bir sözü, öğretiyi sadece okuyup geçecek miyiz? Anmayacak mıyız kutlu
sözlerini, gitmeyecek miyiz izinden?

O’nun nuru öyle bir nurdur ki hangi zerresinden tutarsak aydınlığa çıkarız. Aklanır, paklanır, güzelleşir
ve insanlaşırız en kemâl halimize.

O (sav) ki tüm insanlığa gönderilmiştir çünkü her şeyin ezeli ve ebedi kaynağı onun mübarek nurunun
yüzü suyu hürmetine var olmuştur. O’nu inkâr edenler de, af buyurun hakaret edip bizim aşkımızı
artıranlar da O’nun nurundan yaratılmıştır. Ne önemi var ki ha bir sinek ha da bir beşer!

Allah’ın aşık olduğu O (sav). Hiçbir varlık yokken var olan milyonlarca yıl Rabbine secde eden O (sav).

Ruhu ile ilk var olan nuru ile en temiz bedenlerden aktarılarak gelen O (sav). Hak bile teşbihte hata
olmaz O’nu en güzel surette çizebilmek için insanlığı 6.000 yıl bekletmişken hangi beşerin kalemi O’nu
çizebilir? Buna yelteniş bırak kalemleri elleri, dahi akılları kırar. Sonsuza kadar Resul O (sav). Her
ümmetin, tüm insanlığın Cânı O (sav).

Bunu anlamamak biraz siyahtır. Biraz küfürdür biraz karanlıktır. Katranlı bir şeydir bunu anlamamak.

Kırık bir gözlük camıdır. Açmaya hasret solan bir çiçektir.

O’nu sevmenin yollarını arayın. O’nu ve O’nun hakikatini anlamanın yollarını arayın. O (sav) senin
benim gibi bir insan değildi. Senin benim gibi bir insansa eğer sen çakıl taşıysan O (sav) yakuttur,
zümrüttür.

Ki Güneş, Ay ziyasını O’ndan alırken sen kime ne ziyada bulunursun? “bu farz dedim
bu farz bu kesmediğim şeyleri uzatıyorum sanmanızdaki uzun kusur bu kalbinizin kenarındaki yavaşlık cümlelerimi yarım beni duman eden her neyse O’nun adına”

(Sena Şiiri)

 

 

 

(SAV)