Peki ruh nasıl beslenir?

Ruh, yaratıcıdan bir nefes olduğu için onu besleyen de yine yaratıcıya dair olan her şeydir. Bir yetimin başını, ona babasızlığını hissettirmeden okşamak...

Yolda insanların ayağına takılacak bir taşı kaldırmak...

Kendini hesaba çekip bir kötü huyunu bir erdemle değiştirmek...

Dertli bir dostu dinleyip “benim de şu derdim var” demeden yanında durmak... 

Bunların her biri ruhun gıdasıdır. Çünkü ruh, temizdir; menfaatin, kibrin, bencilliğin karanlığını kabul etmez. Karşılıksızlığın içerisinde bulunduğu her fiil ve düşünceden sahibinin ruhunu besleyen bir nur doğar.

Bu örneklerin her biri, ruha verilen bir lokmadır. Çünkü insanın yaptığı karşılıksız iyilik, aslında ruhun kendi özüne dönüş çabasıdır. Kişi, egosunun değil vicdanının sesini dinlediğinde ruhuyla temasa geçer. Ruh, benliği değil birliği sever. Bu yüzden, “kendi çıkarını değil, başkasının faydasını gözetmek” ruha yatırım yapmanın en güçlü yoludur.

Ruhuna yatırım yapan insanın bedeni de bundan nasibini alır. Çünkü huzurlu bir ruh, bedene de şifa taşır.

İnsanın dertleri azalmaz belki, ama o dertlerin verdiği sıkıntı hâli olağanüstü şekilde hafifler ve bunalıma mâni olur.

Ve unutmayalım: Ruhu kuvvetli olanın bedeni de kuvvetli olur.

Zira ruh besleniyorsa, beden de huzur bulur.